Nikolaus Brüll urodził się w 1922 r. w Eupen, niemieckim mieście zajętym przez Belgię po I wojnie światowej. Rodzina Nikolausa otrzymała obywatelstwo belgijskie, ale jego rodzice czuli się bardziej Niemcami niż Belgami.
Po inwazji na Belgię przez nazistowskie Niemcy w maju 1940 r. miasto Eupen zostało włączone do Rzeszy Niemieckiej. Nikolaus jako ochotnik przyłączył się do Hitlerjugend, a we wrześniu 1941 r. jego rodzina otrzymała niemieckie obywatelstwo, które wiązało się też z obowiązkiem mobilizacji, przez co Nikolaus został wcielony do Wehrmachtu. Po sześciu miesiącach szkolenia, w marcu 1942 r., 19-letni Nikolaus został skierowany na Front Wschodni.
Kariera wojskowa Nikolausa zakończyła się nagle w sierpniu 1943 r., gdy został poważnie raniony w prawą nogę. Rana była tak rozległa, że nogę trzeba było amputować. Resztę wojny Nikolaus spędził w szpitalach wojskowych. W maju 1945 r. został aresztowany przez wojska amerykańskie.
Po trzech i pół roku, w październiku 1945, wreszcie mógł wrócić do domu. Po wyzwoleniu Eupen powróciło do Belgii, a wszyscy „niemieccy“ obywatele, w tym Nikolaus i jego rodzina, stali się przedmiotem śledztwa. Krótko po powrocie Brüll został uwięziony w obozie dla internowanych w Verviers i oskarżony o zbrojne powstanie przeciwko Belgii i członkostwo w Hitlerjugend. Po tym, jak udowodnił, że jego służba wojskowa była obowiązkowa, zwolniono go i w końcu przyznano prawa obywatelskie i polityczne.
Mimo to wspomnienie wojny stale towarzyszyło Nikolausowi, a inwalidztwo i laska przypominały o jego przeżyciach jemu i jego otoczeniu.
