Miluše Axamitová urodziła się w 1929 r. niedaleko Pilzna. Przeżyła okupację niemiecką i była świadkiem nalotów aliantów w ostatnich latach II wojny światowej. Pilzno zostało wyzwolone przez aliantów zachodnich, jednak później dostało się pod okupację sowiecką, co dla Miluše i jej męża wiązało się z nowymi prześladowaniami.
Miluše Axamitová (z domu Hesová) urodziła się we wsi Zemětice w regionie pilzeńskim w 1929 r. W ostatnich latach II wojny światowej studiowała w Instytucie Pedagogicznym w Pilznie. Była świadkiem licznych nalotów alianckich na miasto i znajdujące się w nim fabryki sprzętu zbrojeniowego. Jeden z tych nalotów miał miejsce krótko przed świętami Bożego Narodzenia w 1944 r. Została wówczas zniszczona nie tylko fabryka Škody i lokalna siedziba Gestapo, ale także liczne budynki publiczne. Podczas nalotu zginęło również wiele osób. W schronie lokalnego towarzystwa ubezpieczeń, gdzie przebywała Miluše, zorganizowano szpital tymczasowy, w którym leczeni byli ranni w nalotach.
Po wojnie Miluše nauczała w kilku szkołach podstawowych w zachodnich Czechach. W roku 1949, gdy pracowała w Kdyně, spotkała Antonína Axamita. Zakochali się w sobie i rozpoczęli przygotowania do ślubu. Wtedy Antonín został skazany na piętnaście lat więzienia za rzekomą zdradę państwową, ponieważ pomógł trzem licealistom uciec za granicę. Miluše czekała na niego dziesięć lat, podczas gdy on był więziony w kolejnych komunistycznych obozach. W 1960 r. Antonín został zwolniony w ramach amnestii i para mogła wreszcie się pobrać.
Miluše nadal uczyła w szkole podstawowej w Pilznie-Litice aż do przejścia na emeryturę w 1984 r. Ma dwie córki, które nie mogły studiować z uwagi na przeszłość ich ojca, a także z powodu otwartego wyznawania wiary chrześcijańskiej. W roku 1989 po aksamitnej rewolucji Czechosłowacja stała się niezależnym, wolnym i demokratycznym krajem. Antonín wstąpił do Związku Więźniów Politycznych. Z powodu słabego zdrowia w zebraniach często uczestniczyła jego żona, która po dziś dzień współpracuje ze Związkiem.
Portret van Antonín Axamit. © www.memoryofnations.eu / private archive of Miluše Axamitová