Sophie Scholl odegrała istotną rolę w grupie oporu Białej Róży. Przejawiała wyjątkowo rozwiniętą świadomość polityczną i autorefleksję. Podczas przesłuchania przez gestapo stanowczo potępiła nazistowski reżim i przedstawiła swoją opozycyjną postawę. Była jedyną kobietą z grupy Białej Róży, która została stracona.

​​Sophie Scholl urodziła się w 1921 roku w Forchtenbergu, małym miasteczku w Wirtembergii, którego burmistrzem był jej ojciec. W 1932 r. jej rodzina przeprowadziła się do Ulm. Kiedy Sophie miała dwanaście lat, dołączyła do Ligi Młodych Dziewcząt (Bund Deutscher Mädel), hitlerowskiej organizacji młodzieżowej dla dziewcząt i została przywódczynią grupy. W wyniku aresztowania jej rodzeństwa za zakazaną działalność w ruchu wolnej młodzieży w 1937 r., coraz bardziej odrzucała i potępiała narodowy socjalizm. 

​Mając nadzieję na uniknięcie obowiązkowej Służby Pracy Rzeszy (Reichsarbeitsdienst), Sophie rozpoczęła szkolenie na nauczycielkę przedszkolną. Mimo to wiosną 1941 r. została powołana do Służby Pracy. Doświadczenie przymusowego podporządkowania i braku wolności, a także jej intensywne zainteresowanie tematami literackimi i religijnymi, wzmocniły jej sprzeciw wobec nazistowskiego reżimu. 

​Sophie Scholl miała wielki talent artystyczny i rozważała podjęcie studiów artystycznych. Jednak w maju 1942 r. zaczęła studiować biologię i filozofię w Monachium i została włączona do kręgu przyjaciół swojego brata. Nawiązali kontakty z pisarzami, filozofami i artystami. Pytanie, jak zachowywać się jako chrześcijanka w rezczywistości dyktatury nazitowskiej, było jednym z jej głównych problemów. Ponieważ jej partner Fritz Hartnagel był oficerem w wojsku, często dyskutowali o tym, czy wojnę da się usprawiedliwić. 

​Latem 1942 r. Sophie musiała odbyć pomocniczą służbę wojskową w fabryce nitów w Ulm. W tym czasie jej ojciec przez trzy miesiące przebywał w więzieniu, ponieważ wypowiedział się krytycznie o Hitlerze. W listopadzie, po powrocie na uniwersytet, Sophie wprowadziła się do mieszkania razem ze swoim bratem Hansem. Od tej pory aktywnie działała w grupie oporu. Kupowała koperty i znaczki na dużą skalę, brała udział w powielaniu i dystrybucji dwóch ostatnich ulotek konspiracyjnych w Monachium, w tym zawiozła 3000 ich egzemplarzy pociągiem kolejno do Augsburga, Ulm i Stuttgartu.   

​18 lutego 1943 r., kiedy Sophie i Hans Scholl rozdawali szóstą ulotkę Białej Róży na Uniwersytecie Monachijskim, zostali aresztowani. Cztery dni później Sąd Ludowy (Volksgerichtshof) skazał ją na śmierć wraz z bratem oraz ich przyjacielem Christophem Probstem. Tego samego popołudnia zostali ścięci w więzieniu Monachium-Stadelheim.