Hans Leipelt był studentem na Uniwersytecie Monachijskim. Otrzymał kopię szóstej ulotki Białej Róży w dniu aresztowania rodzeństwa Scholl. On i jego partnerka Marie-Luise Jahn powielili ją i przekazali dalej z dodanym tytułem “…a ich duch wciąż żyje”.

​​Hans Leipelt urodził się w Wiedniu 18 lipca 1921 roku. Jego matka pochodziła z chrześcijańskiej rodziny o żydowskich korzeniach. Hans i jego siostra Maria, która urodziła się po ich przeprowadzce do Hamburga w 1925 roku, byli wychowywani jako protestanci. W 1935 r. antysemickie norymberskie ustawy rasowe napiętnowały rodzeństwo jako “żydowskiej półkrwi pierwszego stopnia”, a matkę jako “uprzywilejowaną Żydówkę”. W 1942 r., po śmierci ojca Hansa Leipelta, jedynego “aryjskiego” członka rodziny, zostali pozostawieni bez jakiejkolwiek ochrony.   

​Po odbyciu Służby Pracy Rzeszy Hans Leipelt wstąpił do Wehrmachtu i wziął udział w inwazji na Polskę w 1939 roku oraz kampanii francuskiej w 1940 roku. W czerwcu 1940 r. został odznaczony za swoją służbę, ale dwa miesiące później został hańbiąco zwolniony z Wehrmachtu, ponieważ został uznany za “pół-Żyda”. To wykluczenie głęboko go dotknęło.   

​W 1940 roku Hans Leipelt rozpoczął studiowanie chemii na Uniwersytecie w Hamburgu. W 1941 r. przeniósł się do Monachium, gdzie znalazł ochronę przed antysemityzmem w Instytucie Chemicznym pod kierownictwem laureata Nagrody Nobla Heinricha Wielanda. W instytucie poznał krąg podobnie do siebie myślących osób, z którymi otwarcie dyskutował o literaturze i sztuce nowoczesnej, słuchał też zakazanej muzyki i zagranicznych audycji radiowych.   

​18 lutego 1943 r. Leipelt otrzymał kopię szóstej ulotki Białej Róży i pokazał ją swojej partnerce Marie-Luise Jahn. Do tego czasu nie znali Białej Róży i jej aktów oporu. Oboje postanowili skopiować i rozpowszechnić ulotkę. Podczas świąt wielkanocnych zanieśli kopie do przyjaciół w Hamburgu.  

​8 października 1943 r. Hans Leipelt zbierał pieniądze dla pozbawionej środków do życia rodziny skazanego na śmierć profesora Kurta Hubera. Zbiórka pieniędzy została zgłoszona nazistom, a on sam został aresztowany przez gestapo. Potem nastąpiły kolejne aresztowania wśród przyjaciół w Monachium i Hamburgu. Siostra Leipelta, Maria, i matka, Katharina, również zostały aresztowane. Katharina odebrała sobie życie w celi więzienia w Fuhlsbüttel 9 grudnia 1943 roku. 

​Po roku spędzonym w areszcie śledczym, proces Hansa Leipelta i sześciu współoskarżonych odbył się 13 października 1944 r. w Donauwörth przed Sądem Ludowym (Volksgerichtshof). Na Hansa Leipelta wydano wyrok śmierci. Został ścięty w więzieniu Monachium-Stadelheim 29 stycznia 1945 roku.