Ferruccio Parri był kluczową postacią włoskiego ruchu oporu. Jako zastępca dowódcy Korpusu Ochotników Wolności odegrał ważną rolę w wyzwalaniu Włoch spod faszyzmu. 

Ferruccio Parri urodził się 29 stycznia 1890 roku w położonym w bliskiej odległości od Turynu Pinerolo. Ukończył studia literackie na Uniwersytecie w Turynie, a następnie rozpoczął pracę jako nauczyciel. Podczas I wojny światowej Parri został powołany do służby wojskowej. Po wojnie zaangażował się w działalność polityczną, a także rozpoczął karierę dziennikarską i redaktorską. 

Zabójstwo Giacomo Matteottiego, antyfaszystowskiego i socjalistycznego polityka, zapoczątkowało jego zdecydowany sprzeciw wobec faszyzmu. Porzucił pracę redaktora gazety i poświęcił się rozpowszechnianiu tajnej prasy antyfaszystowskiej. Pomagał także antyfaszystom zagrożonym przez reżim w organizowaniu ucieczek za włoską granicę. W 1926 r. Parri otrzymał wyrok dziesięciu miesięcy więzienia oraz trzech lat dalszego ograniczenia wolności za pomoc socjaliście Filippo Turatiemu w ucieczce do Francji. Mimo to Parri zdołał nawiązać kontakty między różnymi tajnymi grupami antyfaszystowskimi w północnych Włoszech. 

Po 8 września 1943 r. Parri współpracował z włoskim ruchem komunistycznym, tworząc pierwsze zbrojne grupy oporu w okupowanych przez nazistów północnych Włoszech. Parri pomógł załagodzić stosunki między różnymi antyfaszystowskimi siłami politycznymi. W 1944 r. został zastępcą dowódcy Korpusu Ochotników Wolności (Corpo Volontari della Libertà). Celem tej organizacji było koordynowanie wysiłków różnych grup partyzanckich działających w północnych Włoszech. 

Parri został schwytany przez nazistów w styczniu 1945 roku. Został zwolniony w marcu po negocjacjach z siłami alianckimi. Po uwolnieniu Parri stał się ważnym łącznikiem między aliantami a różnymi odłamami ruchu oporu w ostatniej fazie wojny.   

W dniu 25 kwietnia 1945 r. Parri został wyznaczony do kierowania pierwszym powojennym rządem włoskim z poparciem większości frakcji politycznych wyzwolonych Włoch. Odegrał również ważną rolę w upamiętnianiu włoskiego ruchu oporu. W 1949 r. założył w Mediolanie Narodowy Instytut Historii Ruchu Wyzwolenia Narodowego w celu ochrony i zachowania dziedzictwa włoskiego ruchu oporu.