Michal Brummel

Michal Brummel werd geboren op 27mei 1933. Zijn vader kwam uit een rijke Joodse familie, zijn moeder was een Oostenrijkse katholiek. Michal verloor meerdere familieleden tijdens de Holocaust, maar overleefde het omdat hij door de rassenwetten van Neurenberg, die door de nazi’s waren geïmplementeerd, als ‘gemengd ras’ werd geclassificeerd.

Michal Brummel werd op 27 mei 1933 geboren en had een Joodse vader en een katholieke moeder. Hierdoor werd hij, in overeenstemming met de rassenwetten van Neurenberg, als ‘gemengd ras’ geclassificeerd. Deze door de nazi’s geïmplementeerde racistische wetten bepaalden welke personen door de nazi’s Joods werden geacht. Hierdoor mocht Michal niet naar school, maar ontkwam hij ook aan de deportaties waar veel van zijn familieleden slachtoffer van werden. Michal bleef gedurende de oorlog in Pilsen en maakte het bombardement van de stad mee, alsook de bevrijding door de Amerikaanse troepen.

Zowel Michals verhaal als het grotere verhaal van de Tweede Wereldoorlog in Pilsen kan worden geïllustreerd met het huis van Michals oom, Jan Brummel, dat gebouwd werd door modernistisch architect Adolf Loos. Jan en zijn vrouw waren Joods en werden in tijdens de oorlog gedeporteerd naar concentratiekampen. Hun huis werd ‘gearianiseerd’, wat inhield dat het aan niet-Joodse burgers werd gegeven.

Wonderbaarlijk genoeg overleefden Jan en zijn vrouw de concentratiekampen en dodenmarsen, waarna ze terugkeerden naar Pilsen. Het huis in de Husovastraat was weer van de daadwerkelijke eigenaren. In 1962 werd het huis door de communistische overheid geconfisqueerd, maar Michals tante en moeder mochten er tot de jaren 80 blijven wonen. Michal zelf woonde er tussen 1945 en 1964.

Na de val van het communistische regime kreeg Michal het huis terug. Hij begon aan een lang en lastig renovatieproces om het huis weer in de oorspronkelijke staat te krijgen. Na voltooiing van de renovatie opende Michal de deuren in 2015 voor het algemene publiek.

Bouw van het huis van Brummel in 1928-1929. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Michal Brummel met zijn moeder in de jaren 60.© www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Jan Brummel en architect Adolf Loos in 1927.© www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel

Michal Brummel

Michal Brummel est né le 27 mai 1933. Son père était issu d’une riche famille juive, sa mère était une autrichienne catholique. Michal a perdu plusieurs membres de sa famille dans l’Holocauste, mais a survécu grâce à sa classification de « métis » par les lois de Nuremberg instaurées par les nazis.

Michal Brummel est né d’un père juif et d’une mère catholique le 27 mai 1933. Il a donc été classé comme « métis » conformément aux lois de Nuremberg. Ces lois racistes appliquées par le parti nazi stipulaient quelles personnes étaient considérées comme juives. Michal n’a donc pas été autorisé à aller à l’école, mais il a échappé aux déportations contrairement à de nombreux membres de sa famille. Michal est resté à Plzeň pendant toute la guerre et a assisté aux bombardements ainsi qu’à sa libération par les américains.

L’histoire de Michal et de la Seconde Guerre mondiale à Plzeň peut être illustrée par la maison de l’oncle de Michal, Jan Brummel, construite par le célèbre architecte moderniste Adolf Loos. Jan et sa femme étaient juifs et ont été déportés dans les camps nazis pendant la guerre. Leur maison a été « aryanisée » et donc donnée à des citoyens non juifs.

Après la guerre, Jan et sa femme sont miraculeusement revenus à Plzeň après avoir survécu aux camps et aux marches de la mort. La maison de la rue Husova a été rendue à ses propriétaires. En 1962, le gouvernement communiste a confisqué la maison, mais la tante et la mère de Michal ont été autorisées à y vivre jusqu’aux années 1980. Michal a vécu dans la maison de 1945 à 1964.

Après la chute du régime communiste, Michal a récupéré la maison. Il a entamé une rénovation longue et compliquée pour remettre la maison dans son état d’origine. Une fois rénovée, Michal a ouvert la maison au grand public en 2015.

Construction de la maison de Brummel en 1928-1929. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Michal Brummel avec sa mère Valeria dans les années 1960. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Jan Brummel et l’architecte Adolf Loos en 1927. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel

Michal Brummel

Michal Brummel se narodil 27.května 1933. Jeho otec pocházel ze zámožné židovské rodiny, matka byla rakouská katolička. Michal během holocaustu přišel o několik rodinných příslušníků, sám však přežil, protože byl podle nacistických norimberských zákonů považován za „míšence“.

Michal Brummel se narodil 27. května 1933 židovskému otci a katolické matce. Kvůli tomu byl podle norimberských zákonů považován za „míšence“. Tyto rasistické zákony zavedené nacistickou stranou určovaly, kdo byl nacisty považován za Žida. Michalovi kvůli tomu nebylo umožněno chodit do školy, unikl však deportacím, jejichž obětí se stala řada jeho příbuzných. Michal zůstal v Plzni po celou válku a zažil zde bombardování města i jeho osvobození americkými jednotkami.

Michalův příběh i obecnější historii druhé světové války v Plzni lze ilustrovat příběhem domu Michalova strýce Jana Brummela, jehož autorem byl slavný modernistický architekt Adolf Loos. Jan i jeho žena byli Židé a za války byli deportováni do nacistických koncentračních táborů. Jejich dům byl „arizován“, tzn. vyvlastněn ve prospěch nežidovských občanů.

Jan s manželkou koncentrační tábory a pochody smrti jako zázrakem přežili a po válce se vrátili do Plzně. Dům v Husově ulici se vrátil svým majitelům. V roce 1962 komunistická vláda dům zkonfiskovala, umožnila však Michalově tetě a matce, aby zde až do 80. let bydlely. Sám Michal v domě žil v letech 1945 až 1964.

Po pádu sovětského bloku byl dům navrácen Michalovi. Ten zahájil dlouhý a náročný proces renovace původního stavu domu. Po dokončení renovace Michal dům v roce 2015 otevřel široké veřejnosti.

Stavba Brummelova domu v letech 1928–1929. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Michal Brummel se svou matkou Valerií v 60. letech. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Jan Brummel a architekt Adolf Loos v roce 1927. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel

Michal Brummel

Michal Brummel se narodil 27.května 1933. Jeho otec pocházel ze zámožné židovské rodiny, matka byla rakouská katolička. Michal během holocaustu přišel o několik rodinných příslušníků, sám však přežil, protože byl podle nacistických norimberských zákonů považován za „míšence“.

Michal Brummel se narodil 27. května 1933 židovskému otci a katolické matce. Kvůli tomu byl podle norimberských zákonů považován za „míšence“. Tyto rasistické zákony zavedené nacistickou stranou určovaly, kdo byl nacisty považován za Žida. Michalovi kvůli tomu nebylo umožněno chodit do školy, unikl však deportacím, jejichž obětí se stala řada jeho příbuzných. Michal zůstal v Plzni po celou válku a zažil zde bombardování města i jeho osvobození americkými jednotkami.

Michalův příběh i obecnější historii druhé světové války v Plzni lze ilustrovat příběhem domu Michalova strýce Jana Brummela, jehož autorem byl slavný modernistický architekt Adolf Loos. Jan i jeho žena byli Židé a za války byli deportováni do nacistických koncentračních táborů. Jejich dům byl „arizován“, tzn. vyvlastněn ve prospěch nežidovských občanů.

Jan s manželkou koncentrační tábory a pochody smrti jako zázrakem přežili a po válce se vrátili do Plzně. Dům v Husově ulici se vrátil svým majitelům. V roce 1962 komunistická vláda dům zkonfiskovala, umožnila však Michalově tetě a matce, aby zde až do 80. let bydlely. Sám Michal v domě žil v letech 1945 až 1964.

Po pádu sovětského bloku byl dům navrácen Michalovi. Ten zahájil dlouhý a náročný proces renovace původního stavu domu. Po dokončení renovace Michal dům v roce 2015 otevřel široké veřejnosti.

Stavba Brummelova domu v letech 1928–1929. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Michal Brummel se svou matkou Valerií v 60. letech. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Jan Brummel a architekt Adolf Loos v roce 1927. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel

Michal Brummel

Michal Brummel was born on 27May 1933. His father came from a wealthy Jewish family, his mother was a Catholic from Austria. Michal lost several family members in the Holocaust but he survived because he was classified as ‘mixed-race’ by the Nuremberg laws instated by the Nazis.

Michal Brummel was born to a Jewish father and a Catholic mother on 27 May 1933. Because of this he was classified as being of ‘mixed race’ in accordance with the Nuremberg Laws. These racist laws implemented by the Nazi party stipulated which people were considered to be Jewish by the Nazis. Because of this Michal was not allowed to attend school, but he escaped the deportations that many of his family members fell victim to. Michal stayed in Pilsen throughout the war and witnessed the bombing of the city as well as its liberation by American forces.

The story of Michal and the broader story of the Second World War in Pilsen can be exemplified by the house of Michals uncle Jan Brummel which was built by the famous modernist architect Adolf Loos. Jan and his wife were Jewish and were deported to Nazi concentration camps during the war. Their house was ‘’Aryanised’’ which meant it was given to non-Jewish citizens.

After the war, both Jan and his wife miraculously returned to Pilsen having survived the concentration camps and death marches. The house in Husova street returned to its owners. In 1962, the communist government confiscated the house but Michal’s aunt and mother were allowed to live there until the 1980s. Michal himself lived in the house from 1945 to 1964.

After the fall of the communist regime the house was given back to Michal. He began a long and complicated renovation process to bring the house back to its original state. After the renovation had been completed, Michal opened the house to the general public in 2015.

Construction on Brummel’s house in 1928-1929. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Michal Brummel with his mother Valeria in the 1960s. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel
Jan Brummel and architect Adolf Loos in 1927. © www.memoryofnations.eu / private archive of Michal Brummel

William McBurney

William McBurney walczył podczas ofensywy w Ardenach razem z 761 Batalionem Czołgów amerykańskiej armii. Jako żołnierz afroamerykański w ciągu całego swojego szkolenia wojskowego i kariery stykał się z rasizmem i dyskryminacją. Walczył o wyzwolenie narodów Europy spod jarzma nazizmu, ale też o uwolnienie Afroamerykanów od niesprawiedliwości rasowej na własnym froncie.

William McBurney urodził się w Nowym Jorku i w 1942 r. w wieku osiemnastu lat dobrowolnie wstąpił do amerykańskiej armii. Później opowiadał, że ani nie bał się iść na wojnę, ani nie był tym podekscytowany – po prostu uważał, że tak trzeba.

Początkowo William chciał być pilotem. Jego ojciec ostrzegał go, że „osoba czarna nigdy nie zostanie pilotem”, ale William nie uwierzył i mimo to zgłosił się do szkolenia na pilota. Nie został tam jednak przyjęty i ostatecznie skierowano go do 761 Batalionu Czołgów. Jednym z jego doświadczeń segregacji w armii był fakt, że podczas gdy niemieccy jeńcy wojenni mogli jeść w tej samej stołówce, co biali żołnierze armii USA, czarni żołnierze amerykańscy musieli spożywać posiłek w innym miejscu.

761 Batalion, zwany też „Czarnymi Panterami”, walczył ramię w ramię z 3 Armią generała Pattona podczas ofensywy w Ardenach w grudniu 1944 r. Pomimo tego, że jego jednostka przyczyniła się do porażki nazistowskich Niemiec, William mówił później, że według niego i jego towarzyszy udało im się dokonać czegoś jeszcze większego – udowodnili, że nie są gorsi od białych. Wielu białych żołnierzy, z którymi walczyli ramię w ramię, w końcu zaczęło odnosić się do nich tak jak do każdego innego żołnierza. Dzięki dokonaniom na placu boju, 761 Batalion Czołgów zmienił nastawienie przynajmniej niektórych białych do czarnej ludności.

Żołnierze 761 Batalionu w drodze na front.


Na tym plakacie propagandowym z czasów wojny widać białych i czarnych pracujących razem. W rzeczywistości podczas II wojny światowej amerykańskie społeczeństwo i armia były poddane segregacji.

William McBurney

William McBurney vocht mee in het Ardennenoffensief als lid van het Amerikaanse 761e tankbataljon. Als Afro-Amerikaans soldaat kreeg hij racisme en discriminatie te verduren gedurende zijn militaire training en loopbaan. William streed voor de bevrijding van het Europese volk van het nazisme, maar ook voor rassengelijkheid voor Afro-Amerikanen aan het thuisfront.

William McBurney werd geboren in New York en sloot zich in 1942 op 18-jarige leeftijd vrijwillig aan bij het Amerikaanse leger. Hij zou later verklaren dat hij niet bang en ook niet enthousiast was over het oorlog voeren, maar dat hij het als zijn plicht zag.

William wilde in eerste instantie piloot worden. Zijn vader waarschuwde hem dat “een zwarte man nooit een vliegtuig zou mogen besturen”. William geloofde hem echter niet en trad vrijwillig in dienst om piloot te worden. Hij werd niet geaccepteerd als piloot en werd uiteindelijk toegewezen aan het 761e tankbataljon. William kreeg onder andere te maken met segregatie in het leger toen gevangengenomen Duitse soldaten in dezelfde kantine mochten eten als witte Amerikaanse soldaten. Dat terwijl de zwarte Amerikaanse soldaten op een andere plek moesten eten.

Het 761e tankbataljon, ook bekend onder de naam ‘The Black Panthers’, vocht zij aan zij met het 3e leger van Patton tijdens het Ardennenoffensief in december 1944. De eenheid droeg bij aan de nederlaag van nazi-Duitsland, maar William verklaarde later dat hij en zijn kameraden nog iets veel belangrijkers hadden bereikt: ze hadden aangetoond dat ze net zo goed waren als de witte soldaten. Veel van de witte infanteriesoldaten die aan hun zijde vochten, begonnen hen op den duur te behandelen als gelijken. Dankzij hun prestaties op het slagveld veranderden de leden van het 761e tankbataljon in ieder geval de denkwijze van een aantal van hun witte landgenoten.

Leden van het Amerikaanse 761e tankbataljon trekken ten strijde.



Zwarte en witte arbeiders werken samen aan de lopende band op deze oorlogsposter voor het thuisfront. In werkelijkheid was er in zowel de Amerikaanse maatschappij als in het leger sprake van segregatie tijdens de Tweede Wereldoorlog.

William McBurney

William McBurney a combattu dans la bataille des Ardennes avec le 761è bataillon de chars américain. En tant que soldat afro-américain, il a subi le racisme et la discrimination pendant sa formation et sa carrière militaire. William s’est battu pour la libération du peuple européen du nazisme, mais aussi pour celle du peuple afro-américain de l’injustice raciale dans son pays.

William McBurney est né à New York et s’est engagé dans l’armée américaine en 1942 à l’âge de dix-huit ans. Il a déclaré plus tard qu’il n’avait ni peur ni envie d’aller à la guerre mais qu’il estimait que c’était son devoir de le faire.

Au départ, William voulait être pilote. Son père l’avait prévenu qu’« un noir ne piloterait jamais d’avion », mais William ne l’a pas cru et s’est porté volontaire pour devenir pilote. Il n’a pas été accepté comme pilote et a finalement été affecté au 761è bataillon de chars. Une des ses expériences avec la ségrégation dans l’armée a été lorsque les soldats allemands capturés ont pu manger dans la même cafétéria que les soldats américains blancs. Les soldats américains noirs, eux, devaient aller manger ailleurs.

Le 761è bataillon, également connu sous le nom de « Black Panthers », a combattu côte à côte avec la 3è armée de Patton lors de la bataille des Ardennes en décembre 1944. Alors que l’unité a contribué à la défaite de l’Allemagne nazie, William a déclaré plus tard que, selon lui et ses compagnons, ils ont accompli une chose encore plus importante : ils ont démontré qu’ils étaient aussi bons que les hommes blancs. Bon nombre des soldats d’infanterie blancs avec lesquels ils avaient combattu ont fini par les traiter comme n’importe quel autre soldat. Par ses réalisations sur le champ de bataille, le 761è Bataillon de chars a changé l’opinion d’au moins certains de ses compatriotes blancs.

Des membres du 761è se dirigent vers la bataille.


Des ouvriers à la chaîne, noirs et blancs, travaillent ensemble sur cette affiche de guerre pour le front intérieur. En réalité, la société et l’armée américaines ont connu la ségrégation pendant la Seconde Guerre mondiale.

William McBurney

William McBurney kämpfte in der Ardennenoffensive als Teil des 761. Panzerbataillons der US-Streitkräfte. Aufgrund seiner afroamerikanischen Abstammung litt er während seiner gesamten Militärkarriere unter Rassismus und Diskriminierung. William kämpfte gleichermaßen dafür, die Menschen Europas von den Nazis und die Afroamerikaner in seiner Heimat von der Rassenungerechtigkeit zu befreien.

William McBurney kam in New York City zur Welt und meldete sich 1942 im Alter von achtzehn Jahren freiwillig zum Militärdienst in der US-Armee. Er gab später an, dass er weder Angst davor hatte noch Vorfreude verspürte, in den Krieg zu ziehen, sondern dass er es aufgrund eines Pflichtgefühls tat.

Zu Anfang wollte William Pilot werden. Sein Vater warnte ihn, dass die Armee niemals „einen schwarzen Mann ein Flugzeug fliegen lassen würde“, doch William glaubte ihm nicht und bewarb sich freiwillig für eine Pilotenausbildung. Seine Bewerbung wurde nicht akzeptiert, stattdessen wurde er schließlich dem 761. Panzerbataillon zugeteilt. William hatte ein Schlüsselerlebnis im Hinblick auf die Rassentrennung innerhalb der Armee, als er sah, dass es deutschen Kriegsgefangenen erlaubt war, gemeinsam mit den weißen US-Soldaten in der Kantine zu essen. Schwarze US-Soldaten dagegen mussten ihre Mahlzeit an einem separaten Ort einnehmen.

Die Soldaten der 761. Panzerbataillon, auch bekannt als die „Schwarzen Panther“, kämpften in der Ardennenoffensive im Dezember 1944 Seite an Seite mit Pattons 3. US-Armee. William und Kameraden freuten sich zwar, ihren Anteil zum Sieg gegen Nazi-Deutschland geleistet zu haben, sie empfanden es jedoch als viel wichtiger, bewiesen zu haben, dass sie ebenso gut waren wie Weiße. Viele der weißen Infanteriesoldaten, die an ihrer Seite gekämpft hatten, lernten schließlich, sie auf die gleiche Weise zu behandeln wie jeden anderen Soldaten auch. Durch ihre Errungenschaften auf dem Schlachtfeld gelang es den Männern des 761. Panzerbataillons, die Meinung zumindest einiger ihrer weißen Landsleute zu ändern.

Soldaten des 761. Panzerbataillons auf dem Weg in die Schlacht.

Schwarze und weiße Fließbandarbeiter arbeiten auf diesem Propagandaplakat für die Heimatfront Seite an Seite. In Wahrheit galt sowohl in der amerikanischen Gesellschaft als auch in der Armee während des Zweiten Weltkriegs eine Rassentrennung.