„Przez cały okres mojej służby na froncie nie było chwili, kiedy nie chciałabym walczyć. Chcę być wszędzie tam, gdzie Ma miejsce najostrzejsza walka. Chcę być razem z żołnierzami.” Te słowa zapisała Roza Szanina, snajperka Armii Czerwonej.
Roza Szanina urodziła się w kwietniu 1924 r. w Obwodzie Archangielskim. Jeden z jej braci poległ podczas oblężenia Leningradu (obecnie Sankt Petersburg), w grudniu 1941 r. Szanina zgłosiła się do armii jako ochotniczka.
W przeciwieństwie do armii aliantów zachodnich, w Związku Radzieckim kobiety mogły służyć w jednostkach frontowych. Szanina chciała zostać snajperką i przyjęto ją do Centralnej Szkoły Snajperskiej dla Kobiet w czerwcu 1943 r. Niecały rok później dołączyła do kobiecego plutonu snajperskiego w 184 Dywizji Strzeleckiej. W tym samym miesiącu udało jej się zastrzelić pierwszego żołnierza niemieckiego. Pod koniec maja 1944 r. Szanina zostało pierwszą żołnierką 3 Frontu Białoruskiego, która otrzymała Order Chwały 3 klasy. Miała już wtedy na koncie ponad 20 zabitych żołnierzy. Szanina zapisywała w dzienniku, że stawała się coraz bardziej obojętna na śmierć. Potrafiła zachować zimną krew i zrozumiała ciążącą na niej odpowiedzialność.
W czerwcu 1944 dowództwo Armii Czerwonej postanowiło wycofać snajperki z frontu. Szanina nie posłuchała rozkazu i nadal wspomagała Armię Czerwoną w jej marszu wraz z innymi towarzyszkami broni. Zdobyła sławę, gdy trafiła na broszury propagandowe sławiące jej czyny i była jedną z pierwszych snajperek, które otrzymały Medal za Odwagę.
W styczniu 1945 r. Szanina wzięła udział w ofensywie Armii Czerwonej na Prusy Wschodnie. 27 stycznia została ciężko raniona odłamkiem. Zmarła wskutek odniesionych ran dzień później w wieku 20 lat. Jej ciało zostało pochowane pod gruszą nad brzegiem rzeki Łyny, a po ekshumacji przeniesione na cmentarz w miejscowości Znamiensk.
