Loïc François

Horst Willner był niemieckim kapitanem okrętu podwodnego. Między styczniem a majem 1945 wziął udział w dużej operacji polegającej na ewakuacji jego rodziny i wielu cywilów w bezpieczne miejsce.

Horst Willner urodził się w 1919 roku w Dreźnie. Wstąpił do Kriegsmarine (niemieckiej marynarki wojennej) w 1938 roku i okrętu podwodnego w okresie drugiej wojny światowej. W październiku 1944 roku przekazano mu U-3505, okręt podwodny typu XXI, która była jedną z najnowocześniejszych jednostek niemieckiej floty.

W styczniu 1945 roku Armia Czerwona podjęła ofensywę na dużą skalę, której celem były Prusy Wschodnie. Skutkiem tego była ogromna fala uchodźców, wśród których znalazła się też żona Willnera, Ursula Menhardt, oraz ich niedawno urodzona córka Barbara. Ursula z córką udała się do Gdańska, gdzie weszła na pokład statku Wilhelm Gustloff, który miał ewakuować ludność. Na krótko przed wypłynięciem statku w morze Willner odebrał członków swojej rodziny i przeniósł ich na pokład U-3505, którym dowodził. Uratował im w ten sposób życie, ponieważ Wilhelm Gustloff został zaatakowany i zatopiony przez radziecki okręt podwodny. Katastrofę tę przeżyło jedynie kilkaset osób.

Ewakuacja rodziny Willnera oraz czterech przyjaciółek jego załogi była wyraźnym naruszeniem rozkazów, ponieważ przewożenie cywilów w niemieckich okrętach podwodnych było zabronione. Pasażerów nieregulaminowych trzeba było więc wprowadzić na pokład po kryjomu i odpowiednio ukryć. Ursula i inne kobiety były przebrane za marynarzy, a niemowlę schowano do poduszki znajdującej się w torbie podróżnej. Łódź U-3505 wypłynęła w morze z Gdańska w marcu 1945 roku w kierunku Helu. Tam Willner wziął na pokład 50 chłopców Hitlerjugend w wieku od 12 do 16 lat. Wszyscy pasażerowie i załoga bezpiecznie dotarli do Travemünde.

Willnerowi nakazano przepłynąć w U-3505 do Kilonii i czekać na kolejne rozkazy. Tam łódź podwodna została zniszczona w amerykańskim nalocie w kwietniu 1945 r. Willner przeżył te wydarzenia. Po zakończeniu wojny pracował u niemieckiego armatora. Zmarł w 1999 roku w Bremie.

Slávka Altmanová urodziła się 8 sierpnia 1923 r. na Wołyniu. Była świadkiem najazdu Sowietów w 1939 r., jak również inwazji niemieckiej w 1941 r. W roku 1944 przyłączyła się do 1 Czechosłowackiego Korpusu Armijnego jako radiooperatorka, walcząc przeciw III Rzeszy wraz z Armią Czerwoną.

Slávka Altmanová (z domu Ficková) urodziła się 8 sierpnia 1923 r. we wsi Semiduby na Wołyniu (obecnie Ukraina). Jej wioska rodzinna była jednym z punktów tradycyjnego osadnictwa czeskiego w tym regionie.

Slávka była świadkiem wstrząsających wydarzeń II wojny światowej. W roku 1939 Związek Radziecki wkroczył do wschodniej części Polski. Rodzina Slávki została tymczasowo przesiedlona, a niektórzy z jej sąsiadów wywiezieni na Syberię. W roku 1941 przeżyła niemiecką inwazję na Wołyń, w trakcie której zniszczono kilka okolicznych wsi, a żydowscy mieszkańcy tych okolic zostali wymordowani.

W 1944 r. szala zwycięstwa przechyliła się na drugą stronę. Wskutek niepowodzeń Niemców na froncie wschodnim Armia Czerwona jeszcze raz wkroczyła do Polski. Gdy wojska sowieckie dotarły do Wołynia, Slávka przyłączyła się do 1 Czechosłowackiego Korpusu Armijnego jako radiooperatorka. W przeciwieństwie do armii aliantów zachodnich, Armia Czerwona pozwalała kobietom służyć w jednostkach frontowych. Slávka wzięła więc udział w kilku większych bitwach, w tym słynnej Operacji Karpacko-Dukielskiej na granicy polsko-słowackiej. Wielkokrotnie musiała stawić czoła niebezpieczeństwu i była świadkiem śmierci wielu przyjaciół, lecz sama nie ucierpiała i wzięła udział w triumfalnym wkroczeniu Korpusu Armijnego do Pragi.

Po wojnie Slávka zamieszkała w Czechosłowacji. Otrzymała dom należący wcześniej do miejscowych Niemców, którzy zostali wysiedleni. Rozpoczęła pracę jako asystentka stomatologiczna i po wyjściu za mąż w 1952 r. przeniosła się do Pilzna, gdzie mieszka do dzisiaj. Z powodu przejść wojennych zmaga się zarówno z dolegliwościami fizycznymi, jak i psychicznymi.