Loïc François

Miluše Axamitová urodziła się w 1929 r. niedaleko Pilzna. Przeżyła okupację niemiecką i była świadkiem nalotów aliantów w ostatnich latach II wojny światowej. Pilzno zostało wyzwolone przez aliantów zachodnich, jednak później dostało się pod okupację sowiecką, co dla Miluše i jej męża wiązało się z nowymi prześladowaniami.

Miluše Axamitová (z domu Hesová) urodziła się we wsi Zemětice w regionie pilzeńskim w 1929 r. W ostatnich latach II wojny światowej studiowała w Instytucie Pedagogicznym w Pilznie. Była świadkiem licznych nalotów alianckich na miasto i znajdujące się w nim fabryki sprzętu zbrojeniowego. Jeden z tych nalotów miał miejsce krótko przed świętami Bożego Narodzenia w 1944 r. Została wówczas zniszczona nie tylko fabryka Škody i lokalna siedziba Gestapo, ale także liczne budynki publiczne. Podczas nalotu zginęło również wiele osób. W schronie lokalnego towarzystwa ubezpieczeń, gdzie przebywała Miluše, zorganizowano szpital tymczasowy, w którym leczeni byli ranni w nalotach.

Po wojnie Miluše nauczała w kilku szkołach podstawowych w zachodnich Czechach. W roku 1949, gdy pracowała w Kdyně, spotkała Antonína Axamita. Zakochali się w sobie i rozpoczęli przygotowania do ślubu. Wtedy Antonín został skazany na piętnaście lat więzienia za rzekomą zdradę państwową, ponieważ pomógł trzem licealistom uciec za granicę. Miluše czekała na niego dziesięć lat, podczas gdy on był więziony w kolejnych komunistycznych obozach. W 1960 r. Antonín został zwolniony w ramach amnestii i para mogła wreszcie się pobrać.

Miluše nadal uczyła w szkole podstawowej w Pilznie-Litice aż do przejścia na emeryturę w 1984 r. Ma dwie córki, które nie mogły studiować z uwagi na przeszłość ich ojca, a także z powodu otwartego wyznawania wiary chrześcijańskiej. W roku 1989 po aksamitnej rewolucji Czechosłowacja stała się niezależnym, wolnym i demokratycznym krajem. Antonín wstąpił do Związku Więźniów Politycznych. Z powodu słabego zdrowia w zebraniach często uczestniczyła jego żona, która po dziś dzień współpracuje ze Związkiem.

Michał Brummel urodził się 27maja 1933 r. Jego ojciec pochodził z zamożnej rodziny żydowskiej, a matka była austriacką katoliczką. Michał stracił licznych członków rodziny podczas Holokaustu, lecz przeżył, ponieważ został sklasyfikowany jako osoba „rasy mieszanej” zgodnie z ustawami norymberskimi przyjętymi przez nazistowskie władze.

Michał Brummel urodził się 27 maja 1933 r. Jego ojciec był Żydem, a matka katoliczką. Z tego powodu zgodnie z ustawami norymberskimi został sklasyfikowany jako „mieszaniec”. Te rasistowskie przepisy wprowadzone przez partię nazistowską określały, jacy ludzie byli uznawani przez nazistów za żydów. Z tego powodu Michał nie mógł uczęszczać do szkoły, ale uniknął deportacji, które dotknęły licznych członków jego rodziny. Michał w okresie wojny mieszkał w Pilznie i był świadkiem zarówno bombardowań, jak i wyzwolenia miasta przez wojska amerykańskie.

Historię Michała i całego miasta Pilzna podczas II wojny światowej ilustruje dom wuja Michała, Jana Brummela, który został zaprojektowany przez znanego architekta modernistycznego, Adolfa Loosa. Jan i jego żona jako żydzi zostali wywiezieni do nazistowskich obozów koncentracyjnych podczas wojny. Ich dom został poddany „aryzacji”, co oznacza, że przekazano go osobom niebędącym żydami.

Po wojnie cudem ocaleni Jan i jego żona wrócili do Pilzna po przeżyciu w obozach koncentracyjnych i „marszach śmierci”. Dom na ulicy Husovej wrócił do pierwotnych właścicieli. W roku 1962 komunistyczny rząd go skonfiskował, ale ciotce Michała i jego matce pozwolono tam mieszkać do 1980 r. Sam Michał mieszkał w nim w latach 1945–1964.

Po rozpadzie bloku sowieckiego dom został przekazany z powrotem Michałowi. Postanowił on przywrócić go do pierwotnego stanu, co było procesem długim i skomplikowanym. Po zakończeniu renowacji został on udostępniony zwiedzającym w 2015 r.