12 sierpnia 1944 r. Milena Bernabò miała zaledwie piętnaście lat. W trakcie masakry, wraz z innymi osobami, zamknięto ją w stajni. Naziści ostrzelali budynek i wzniecili ogień. Milena została ranna, ale zdołała uratować siebie i troje dzieci.

Rankiem 12 sierpnia 1944 r. Milena Bernabò poszła zaczerpnąć wodę z pobliskiego źródła. Kiedy zobaczyła w oddali zbliżającą się kolumnę Niemców, przerażona, wróciła do domu, by wszcząć alarm i wraz z siostrą oraz trójką przyjaciół ustalić plan działania. Postanowili udać się po zakupy do miejscowości Ponte Rosso, jednak szybko zmienili zdanie i zawrócili, by chronić swoje domy. Wszyscy wiedzieli, że kilka dni wcześniej naziści spalili gospodarstwa w miejscowościach Farnocchia i Montornato, rozkradając cały dobytek.

Kiedy przybyli Niemcy, Milena i jej siostra Iole zostały schwytane razem z innymi ludźmi z sąsiedztwa i zaprowadzone do osiedla Vaccareccia. Milenę zamknięto w stajni, którą ostrzelano z karabinów maszynowych i podpalono. Dziewczyna była ranna i miała trudności z oddychaniem, ale widząc, że  dwunastoletni Mauro Pieri, pięcioletni Mario Ulivi i dziewięcioletnia Lina Antonucci jeszcze żyją, dostrzegła możliwość ucieczki. Wspięła się na deskę i weszła na górę. Z pomocą Maura zabrała tam też Maria i Linę, ratując im życie. Na zewnątrz spotkali jeszcze jedno ocalałe dziecko – Ennia Navariego. Całą piątkę znaleziono kilka godzin później. Byli ranni i oszołomieni.

Bojąc się powrotu Niemców, Milena wraz z ojcem i nielicznymi ocalałymi mieszkała przez kolejne miesiące w jaskiniach w lesie. Dopiero po wojnie przeniosła się do swojego dawnego domu.

12 października 2004 r. Republika Włoska doceniła jej odwagę, przyznając jej Złoty Medal za Męstwo Cywilne (Medaglia d’oro al valor civile).