William McBurney walczył podczas ofensywy w Ardenach razem z 761 Batalionem Czołgów amerykańskiej armii. Jako żołnierz afroamerykański w ciągu całego swojego szkolenia wojskowego i kariery stykał się z rasizmem i dyskryminacją. Walczył o wyzwolenie narodów Europy spod jarzma nazizmu, ale też o uwolnienie Afroamerykanów od niesprawiedliwości rasowej na własnym froncie.
William McBurney urodził się w Nowym Jorku i w 1942 r. w wieku osiemnastu lat dobrowolnie wstąpił do amerykańskiej armii. Później opowiadał, że ani nie bał się iść na wojnę, ani nie był tym podekscytowany – po prostu uważał, że tak trzeba.
Początkowo William chciał być pilotem. Jego ojciec ostrzegał go, że „osoba czarna nigdy nie zostanie pilotem”, ale William nie uwierzył i mimo to zgłosił się do szkolenia na pilota. Nie został tam jednak przyjęty i ostatecznie skierowano go do 761 Batalionu Czołgów. Jednym z jego doświadczeń segregacji w armii był fakt, że podczas gdy niemieccy jeńcy wojenni mogli jeść w tej samej stołówce, co biali żołnierze armii USA, czarni żołnierze amerykańscy musieli spożywać posiłek w innym miejscu.
761 Batalion, zwany też „Czarnymi Panterami”, walczył ramię w ramię z 3 Armią generała Pattona podczas ofensywy w Ardenach w grudniu 1944 r. Pomimo tego, że jego jednostka przyczyniła się do porażki nazistowskich Niemiec, William mówił później, że według niego i jego towarzyszy udało im się dokonać czegoś jeszcze większego – udowodnili, że nie są gorsi od białych. Wielu białych żołnierzy, z którymi walczyli ramię w ramię, w końcu zaczęło odnosić się do nich tak jak do każdego innego żołnierza. Dzięki dokonaniom na placu boju, 761 Batalion Czołgów zmienił nastawienie przynajmniej niektórych białych do czarnej ludności.
Na tym plakacie propagandowym z czasów wojny widać białych i czarnych pracujących razem. W rzeczywistości podczas II wojny światowej amerykańskie społeczeństwo i armia były poddane segregacji.